Skip to main content
Home » Neurologia » Zdrowie układu nerwowego to zdrowie całego ciała
Neurologia

Zdrowie układu nerwowego to zdrowie całego ciała

Dr hab. n. med. Ewa Krzystanek

Specjalistka neurologii i rehabilitacji medycznej, profesor Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, pracownik Katedry Neurologii, członek Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Neurologicznego

Bez zdrowia układu nerwowego nie można mówić o zdrowiu organizmu – to zdanie konsekwentnie powtarzają neurolodzy, apelując o to, byśmy zaczęli więcej uwagi poświęcać profilaktyce. Jak więc wspomóc układ nerwowy w prawidłowym funkcjonowaniu?


Dlaczego zdrowie układu nerwowego jest kluczowe dla naszego codziennego życia?

To najważniejsza część człowieka. Na pewno każdy z nas spotkał kogoś, kto ma zaburzenia układu nerwowego. Wiemy, że nie można wtedy normalnie funkcjonować, bo pojawiają się np. problemy z poruszeniem ręką lub nogą. Jeśli uszkodzony jest układ autonomiczny, to możemy doświadczyć problemów nawet z biciem serca. Jeśli jesteśmy sprawni ruchowo, a mamy problemy z układem nerwowym, to możemy być niesprawni intelektualnie – mieć problemy z myśleniem, nastrojem czy doświadczać chorób psychicznych. Mózg decyduje też o naszych odczuciach i emocjach.

Jakie skutki niosą dla układu nerwowego niedobory mikroelementów, witamin oraz antyoksydantów?

Te składniki to kofaktory, które pozwalają na to, by impuls nerwowy mógł biec prawidłowo. Molekuły, które mają na to wpływ, to chociażby witaminy z grupy B. Każda z nich ma określone zadanie w ośrodkowym układzie nerwowym. Są o tyle ważne, że w dzisiejszych czasach cierpimy na wiele chorób, przez które gorzej wchłaniamy lub tracimy te witaminy – to np. cukrzyca. Wspierająco dla układu nerwowego stosujemy często kwas alfa-liponowy, o którym mówi się jako o antyoksydancie antyoksydantów. Współcześnie zmagamy się z procesami zapalnymi i stresem oksydacyjnym. Jeśli trwa to długo, to uszkadza komórkę nerwową. Poszukujemy więc produktów czy leków o działaniu przeciwoksydacyjnym. Istotne są właściwie wszystkie mikroelementy.

Na co zwrócić uwagę przy wyborze produktu, który ma za zadanie wspierać pracę układu nerwowego?

Myślę, że warto sięgnąć po wieloskładnikowe preparaty. Produktów jest dużo, więc patrzmy na skład.

Pamiętaj!

Dobry suplement powinien zawierać:

• witaminy z grupy B,
• kwas alfa-liponowy,
honokiol: to środek wywodzący się z medycyny chińskiej, o udowodnionym działaniu antyoksydacyjnym i przeciwzapalnym.

Next article
Home » Neurologia » Zdrowie układu nerwowego to zdrowie całego ciała
neurologia

Wczesne rozpoznanie choroby Alzheimera jest rzadkością przez brak objawów

Zdiagnozowanie choroby Alzheimera w początkowej fazie jest niezwykle rzadkie, bo przez 10-20 lat schorzenie rozwija się bezobjawowo. Ponadto pierwsze sygnały o możliwym rozwoju choroby bywają ignorowane nawet przez lekarzy.

Zbigniew Tomczak

Prezes Zarządu Polskie Stowarzyszenie Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera Emilii

Jakie osoby są najbardziej narażone na chorobę Alzheimera?

Kluczowym kryterium ryzyka jest wiek. Zakłada się, że choroba Alzheimera atakuje osoby w wieku powyżej 65 lat, choć około 9-10 proc. dotyczy młodszych pacjentów. Ponadto na zachorowanie bardziej narażone są: osoby z wysokim ciśnieniem tętniczym, chorzy na tarczycę lub cukrzycę typu drugiego, osoby cierpiące na depresję lub po silnych urazach głowy. Rozwojowi choroby Alzheimera sprzyja także niezdrowy tryb życia: palenie tytoniu, otyłość, nadużywanie alkoholu czy ograniczona aktywność fizyczna, umysłowa i socjalna. Jeśli chodzi o płeć, to stwierdza się, że ok. 60 proc. chorych to kobiety, u których ponadto przebieg choroby jest intensywniejszy i szybszy.

Jak wygląda diagnostyka choroby Alzheimera?

Wczesne rozpoznanie choroby ma podstawowe znaczenie, choć jest rzadkie. Początkowo choroba przebiega bowiem bezobjawowo, pacjent funkcjonuje normalnie nawet przez 10-20 lat. Jedyną szansą na rozpoznanie początkowych zmian mogłoby być badanie mózgu, które jednak bez wyraźnych sygnałów wykonuje się sporadycznie. Moment, gdy pojawiają się pierwsze symptomy choroby, powinien skutkować natychmiastowymi badaniami i diagnozą. Takimi sygnałami mogą być: problemy z zaburzeniami funkcji poznawczych, z pamięcią, z czytaniem, podpisywaniem się, kojarzeniem, zaburzenia wzrokowo-przestrzenne, wykonawcze, zachowania, ruchowe.

Niestety prawidłowa interpretacja objawów przez osobę z najbliższego otoczenia chorego czy nawet lekarza rodzinnego jest rzadkością, a sygnały bywają ignorowane. Tymczasem pacjent z takimi zaburzeniami powinien od razu zostać skierowany do poradni neurologicznej, ewentualnie do psychiatry, psychologa lub geriatry. Potwierdzenie oraz dokładne rozpoznanie choroby demencyjnej – która w 60-70 proc. przypadków okazuje się chorobą Alzheimera – następuje po serii badań neuroobrazowych mózgu, czyli po rezonansie magnetycznym i tomografii komputerowym lub po badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego. Wyróżnia się trzy fazy choroby: otępienie łagodne, średniozaawansowane i bardzo zaawansowane. W ramach tych etapów zaburzenia funkcji poznawczych pogłębiają się – czasami stopniowo, czasami skokowo.

Jaką rolę odgrywa wsparcie mentalne głównego opiekuna i rodziny chorego?

Rola opiekuna jest nie do przecenienia, bo jest on oczami, uszami i rękami swojego podopiecznego. Jest to oczywiście dla niego ogromne obciążenie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Opiekun powinien mieć więc kompleksowy dostęp nie tylko do lekarzy neurologów i specjalistów od choroby Alzheimera, ale też do psychologa i terapeuty. Choroba Alzheimera trwa latami, więc opiekun musi być przygotowany, że znaczną część swojego życia poświęci na opiekę nad chorym. Niezwykle ważne jest wsparcie całej rodziny i możliwość rotacji w roli „głównego” opiekuna, co niestety jest nieczęste. Wewnątrz rodziny powinno się otwarcie rozmawiać o stanie zdrowia pacjenta oraz dzielić obowiązkami.

Niestety, choroba Alzheimera jest stygmatyzowana i otoczona pewnym tabu, jest uważana za chorobę wstydliwą. Niechętnie mówi się o niej poza domem i najbliższą rodziną. Często nawet nieco dalsza rodzina nie jest informowana o prawdziwych powodach niedostępności chorego. A tymczasem powinniśmy umieć i chcieć o tym schorzeniu rozmawiać otwarcie, zarówno jako specjaliści, jak i rodziny chorych. Problem choroby Alzheimera powinien być nagłaśniany, aby zwiększać świadomość społeczną i móc szybciej ją diagnozować.

Next article